28η Οκτωβρίου 1940. Μια επέτειος, ένας θρύλος, μια μνήμη κι ένα χρέος.
Ανήκουμε σε μία χώρα που είναι μικρή στον χώρο, αλλά απέραντη στον χρόνο. «Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού, τη θάλασσα και το φως του ήλιου» όπως την προσδιόρισε ο Γεώργιος Σεφέρης. Γι’ αυτόν τον αγώνα του λαού βρισκόμαστε σήμερα εδώ.
Γιορτάζουμε σήμερα την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, ημέρας που αποτελεί σταθμό στη νεότερη ελληνική ιστορία και σύμβολο των αγώνων του έθνους για ελευθερία, αξιοπρέπεια και εθνική ανεξαρτησία. Ημέρα του θρυλικού ΟΧΙ που αντέταξε ο λαός μας στη φασιστική πρόσκληση.
Ως πολιτιστικός σύλλογος αλλά και ως Έλληνες, είναι υποχρέωσή μας να φέρνουμε στη μνήμη και τα λόγια μας τα σπουδαία εκείνα γεγονότα προκειμένου να εκφράσουμε ευγνωμοσύνη και να αποτίσουμε φόρο τιμής στους ήρωες που αγωνίστηκαν για ύψιστα ιδανικά θυσιάζοντας ακόμη και την ίδια τους τη ζωή.
Οι Έλληνες βρεθήκαμε μπροστά σε μία πρωτοφανή πρόκληση εξαιτίας των κοσμοκρατορικών σχεδίων των ναζιστών του Χίτλερ και των κατακτητικών διαθέσεων του Μουσολίνι. Εισήλθαμε σε αυτόν τον πόλεμο υπό την ηγεσία του δικτάτορα Μεταξά. Μοιραία η ανάμνησή μάς μας οδηγεί στα ηρωικά βουνά της Πίνδου και τον αγώνα που δόθηκε εκεί. Ο ελληνικός λαός με την κήρυξη του πολέμου και αψηφώντας του ιταλικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς πλημμύρισε τους δρόμους τραγουδώντας και δίνοντας τη δική του απάντηση, το δικό του ΟΧΙ. Οι επίστρατοι αναχωρούσαν για το μέτωπο χαρούμενοι. Ο περίπατος, που νόμιζαν πως θα κάνουν οι εχθροί, ματαιώθηκε, μεταβλήθηκε σε άτακτη υποχώρηση και ο πόλεμος μεταφέρθηκε στην Αλβανία. Οι Ιταλοί στρατιώτες δεν πολεμούσαν πια αλλά παραδίνονταν. Η θριαμβευτική πορεία του στρατού συνεχιζόταν αδιάκοπα και η μικρή Ελλάδα άφηνε έκπληκτο όλον τον κόσμο, πληρώνοντας με αίμα κάθε νίκη που σημειωνόταν. Μετά και την επέμβαση του Χίτλερ, ο ελληνικός στρατός λύγισε και ήρθαν τα χρόνια της Κατοχής. Όμως ο ηρωικός αγώνας των Ελλήνων έμεινε αλησμόνητος και αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τις έννοιες του πατριωτισμού, της ανδρείας, της αυτοθυσίας.
Το έπος του ’40 έχει να μεταδώσει πολλά μηνύματα όχι μόνο στους Έλληνες, αλλά και σε κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτως έθνους, φυλής ή θρησκείας. Οι αγωνιστές του 1940 απαιτούν από εμάς να σκύψουμε για λίγο στη θυσία τους και να αντλήσουμε ό,τι
μπορεί να μας αποβεί χρήσιμο για τη δική μας ζωή. Απαιτούν να θυμηθούμε τις ημέρες εκείνες, όχι για να θριαμβολογούμε αλλά για να μετουσιώσουμε αυτές τις αξίες σε σπέρμα νέας ζωής.
Σήμερα τιμούμε ιδιαιτέρως τους δικούς μας πεσόντες στον πόλεμο του 1940, τους Σαρακατσάνους. Τόσο εκείνους που σκοτώθηκαν και θάφτηκαν στα βουνά της Αλβανίας όσο και εκείνους που επέστρεψαν ζωντανοί αλλά τραυματισμένοι σωματικά και ψυχικά από τον σκληρό αγώνα. Οι Σαρακατσάνοι, που φημίζονται για τον ανυπότακτο χαρακτήρα τους, ήταν ψύχραιμοι και αγέρωχοι πολεμιστές.
Το τίμημα για τους Σαρακατσάνους της περιοχής μας που πολέμησαν στον πόλεμο είναι τρεις ανθρώπινες ζωές. Ειδικότερα τιμούμε τους:
1. Τσακνάκης Ιωάννης του Δημητρίου ετών 35 κάτοικος Αγίου Σπυρίδωνα.
Μονάδα : 65ο Σύνταγμα Πεζικού
Ημερομηνία θανάτου : 08/03/1941
Τόπος θανάτου: Σ1 Πεδινό Χειρουργείο.
2. Πύροβολος Στέφανος του Χρήστου ετών 31 κάτοικος Αγίου Σπυρίδωνα.
Μονάδα :16ο Σύνταγμα Πεζικού
Ημερομηνία θανάτου : 07/02/1941
Τόπος θανάτου : 2ο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων
3. Φούντας Κωνσταντίνος του Αστερίου ετών κάτοικος αγίου Σπυρίδωνα
Μονάδα : 50ο Σύνταγμα Πεζικού
Ημερομηνία θανάτου : 03/01/1941
Τόπος θανάτου : Κλεισούρα
Ας είναι αιωνία η μνήμη τους, όπως και των υπόλοιπων προγόνων που πολέμησαν, αλλά είχαν την καλή τύχη να πεθάνουν στην πατρίδα, σε καιρούς ειρηνικούς πια.